પરમઆનંદમાં રહેવા માણસે કેવા ગુણો કેળવવા પડે ?

»   બીજાને બદલવાની મથામણો કરવાને બદલે એ પોતાને બદલવાની મથામણમાં મશગુલ રહે છે.

»   એ બીજાઓ જેવાં છે એવાં જ એમને સ્વીકારી શકે છે.

»   એ સમજે છે કે પોતાની રીતે દરેક જણ સાચો હોય છે.

»   દરેક બાબતમાં જતું કરવાનું એણે શીખી લીધું છે.

»   કોઇ પણ સંબંધમાં કોઇ પણ અપેક્ષા રાખ્યા સિવાય, " આપવાના આનંદ"  ખાતર આપવાનું એને આવડી ગયું છે.     

»   એને ખબર પડી ગઈ છે કે આપણે જે કંઈ કરીએ છીએ એ આપણી પોતાની જ શાંતિ અને આનંદ માટે કરતાં હોઈએ છીએ.

»   પોતે કેટલો બુદ્ધિશાળી છે એ દુનિયા સમક્ષ સાબિત કરતાં રહેવાનું એણે છોડી દીધું છે.

»   પોતે જે કંઈ કરે છે એ માટે અન્યોની મંજુરી કે સમર્થન મેળવવાની જરૂર એને વર્તાતી નથી.

»   અન્યો સાથે પોતાની સરખામણી કરતાં રહેવાની વૃત્તિમાંથી એને મુક્તિ મળી ગઈ છે.

»   એણે પોતાની જાત સાથે સંપૂર્ણ સુલેહ સાધી લીધી છે.

»   "ઈચ્છાઓ" અને "જરૂરીયાતો" વચ્ચેનો તફાવત સમજી લઇ "ઈચ્છાઓ" ને ભૂલી જતાં એને આવડી ગયું છે.   

»   ભૌતિક વસ્તુઓ સાથે સુખને સાંકળવાની આદતથી એણે છુટકારો મેળવી લીધો છે.      

જીવન્મુક્તિ ઇચ્છતા સાધકોએ પાળવાના બંધનો

(પુસ્તક :અનંત તરફ દોટ , લેખક :અ. લ. ભાગવત, ગજાનન બુક ડેપો )

પરમેશ્વરે તમને સંસારમાં જે સ્થિતિમા મુક્યા છે તે સ્થિતિ તમારા જીવનને પોષક છે એવો ભાવ સેવતા રહો.

ભૂતકાળને સંભારશો નહી , ભવિષ્યકાળ માટે ઉદાસીન રહેજો. ફક્ત વર્તમાનકાળનો વિચાર કરવા પ્રયત્ન કરો.

ભૂતકાળની વાત સંભારવાથી મન બેચેન બને છે. ભવિષ્યની ચિંતા ભયાનક રોગ છે.

રાગ-દ્વેષ વગેરે ભાવનો નાશ કર્યા વગર મન શુદ્ધ બનતું નથી, અને અશુદ્ધ મનમાં પરમાત્માનું પ્રતિબીંબ પડતું નથી.

દુઃખ , ભોગ વિ. પ્રારબ્ધ નું ફળ હોવાથી તે ભોગવ્યા સિવાય તેનો નાશ થવાનો નથી. આપણું દુઃખ આપણે જ ભોગવીને પૂરું કરવું જોઈએ, તેનો ભોગ મુલતવી રાખી શકાય નહી. પરમેશ્વરની પ્રાર્થના કરીને તેની પાસેથી સુખની યાચના કરશો નહિ. તેમ કરવાથી તમારી જીવદશા ઓછી થવાને બદલે વધારે બળવાન બનશે.

બીજાનું સુખ જોઈને દિલગીર થશો નહિ.  એ સુખી લોકો તમારું જ સ્વરૂપ છે એમ જ માનો. એના વૈભવ  અને સુખની પાછળ દુઃખ પણ છે એ ભૂલશો નહિ. દુઃખ વગરનું સુખ ફક્ત જીવન્મુક્ત લોકો ને જ પ્રાપ્ત થાય છે.

સર્વ ભૂત પ્રાણીમાં આત્મા છે એમ તમે માનો છો માટે સર્વ ઉપર દયા રાખો. તેમના દુઃખમાં સહભાગી બનો અને મારું જીવન લોકોને ઉપયોગી થવા માટે છે, એવો ભાવ મનમાં રાખો. આ ભાવમાં રહેવાથી તમારો અહંકાર વિશ્વ વ્યાપી થશે અને તમારાથી કશું જ જુદું નથી એવો તમને અનુભવ થશે. એને જ કહેવાય જીવન્મુક્તિ.

આ જગત મા આપણે બહુ જ થોડો વખત રહેવાના છીએ , એ વિચાર હમેશા નજર સામે રાખવો. ધર્મશાળામા ઉતરેલો મુસાફર તે ધર્મશાળાનો મોહ રાખતો નથી. તે પ્રમાણે આ જગત વિષે મોહ રાખશો નહી.

તમારી રહેણી કરણી તદ્દન સાદી રાખો. ભારે કિમતના કપડા પહેરી લોકોમા ફરવું, સ્વાદિષ્ટ પદાર્થોનું અને પકવાનોનું હમેશા સેવન કરવું અને પોતાનો વૈભવ લોકોને બતાવવો એ અજ્ઞાની માણસના લક્ષણો છે.

કુટુંબ ની પ્રત્યેક વ્યક્તિ પરમાત્મા જ છે. તેમના નામ અને સ્વરૂપ તરફ તમારી દ્રષ્ટિ રાખી તેમને તુચ્છ ગણશો તો તમે પૂર્ણ અજ્ઞાની છો. માતા,પિતા, ગુરુ અને અતિથિને દેવતુલ્ય ગણવા.  સાક્ષાતકારી મહાત્માઓએ લખેલા ગ્રન્થો વાંચવા. જીવન્મુક્ત મહાત્માઓને મુખેથી નીકળેલો એક શબ્દ પણ કિંમતી છે. 

તમે જેટલું ઓછું બોલશો, એટલું તમારું મન વધુ શાંતિ અનુભવશે અને બળવાન બનશે. કામ જેટલું જ બોલવું એને મૌન વ્રત જ કહેવાય.

સમાજમાં વધારે ભળવું નહી. સિનેમા કે શૃંગારી વાંચન થી દુર રહેવું. શ્રીમંત અને નાસ્તિક લોકોની સોબત કરવી નહિ. શ્રીમંત લોકોના સંગથી ભોગની ઈચ્છા પ્રબળ થાય છે અને નાસ્તિક લોકોની સોબતમા આપણે પણ ઈશ્વરના અસ્તિત્વ વિષે શંકાશીલ બનીએ છીએ. 

અજાણ્યાઓ પર અગણિત ઉપકાર / દાન કરતાં રહો. અનેક વ્યક્તિઓના આશીર્વાદ એક બળવાન શક્તિ નિર્માણ કરે છે અને તે આશીર્વાદ સફળ થાય છે. અલબત્ત , દાન-ધર્મ કરવામાં અહંકારની વૃત્તિ છોડી દેવી કારણ કે તમે જે સંપત્તિનું દાન કર્યું છે તે તો ઈશ્વરની માલિકીની છે.

પશુ પક્ષી વિ મૂંગા જીવો પણ તમારું જ સ્વરૂપ છે એમ સમજી તેમના પર પ્રેમ રાખો.

માળા પકડી રામ-રામ બોલવા કરતાં " આ જગતમાં બધે રામ  ભરેલા છે " એવી ભાવના સેવી દુનિયામા ફરવું એ શ્રેષ્ઠ સાધના છે.

ઈશ્વરની પ્રાર્થના કરવાથી જીવદશા વધુ બળવાન થાય છે અને માનવી જીવન્મુક્તિ પ્રાપ્ત કરી શકતો નથી. જ્યાં સુધી જગત સત્ય લાગે છે ત્યાં સુધી જ ઈશ્વરોપાસના નું મહત્વ છે. જગદ્ભ્રમ ઉડી ગયો એટલે એમાંની વસ્તુ અને ભાવ – એ બધું અસ્ત થઈ જાય છે અને જગતની કલ્પના પણ ખલાસ થાય છે. જગતને અભાવે એનો સર્જક એ શબ્દ પણ ખોટો છે. જ્ઞાનાવસ્થામાં કોણે, કોની અને શા માટે પ્રાર્થના કરવી જોઈએ ?

સંન્યાસના ચાર પ્રકારો માં પરમહંસની અવસ્થા સર્વશ્રેષ્ઠ ગણાય છે.  પરમહંસ બ્રહ્મચિંતન પણ કરતો નથી, કારણ કે એ બ્રહ્મસ્વરૂપ સાથે એકરૂપ થયો હોવાથી ધ્યેય નામની વસ્તુ જ રહેતી નથી અને ધ્યેયના અભાવે ધ્યાન નો પણ નાશ થઇ એ બંનેનું અધિષ્ઠાન જ સિલક રહે છે.   

સંસાર ભ્રમ છે તેથી એ ભ્રમમાંથી ધ્યાન ખેંચી લઇ  સંસારમાં રહેવું હિતાવહ છે. સાધકે સંસારમાં નિર્મોહી બની રહેવું અને સંસાર પ્રત્યે ઉદાસીનતા કેળવવી. બાહ્ય જગતનું પ્રતિબિંબ મનમાં પડતું હોવાથી આપણને વિશ્વનું ભાન થાય છે અને જીવદશા વધુ બળવાન થાય છે, માટે સાધકોએ બને ત્યાં સુધી એકાંતવાસ સેવવો. એકાંતવાસ એટલે જગત જોડે બહુ સંબંધ ન રાખવો. મનમાં ક્ષણે ક્ષણે ઉમટતાં જગતનાં પ્રતિબિંબ ઓછા કરવાં એ જ ખરો એકાંતવાસ.     

         

મધુ રાય : તારા નામનો હિમડંખ

મારું દિમાગ અને મારું દિલ મારાં મંદિરો છે-દલાઈ લામા

 

સૌમ્ય સત્યાગ્રહીની શાણી ફિલસૂફી સમય સંકેત: દિવ્યેશ વ્યાસ આશરે સાડા પાંચ દાયકાથી નિરાશ્રિત જીવન જીવતા હોવા છતાં તિબેટિયનોના ૧૪મા ધર્મગુરુ એવા દલાઈ લામા પ્રત્યે સમગ્ર વિશ્વમાં સહાનુભૂતિને બદલે સન્માનની ભાવના જોવા મળે છે, એ જ તેમની મહાનતાનો સૌથી મોટો પુરાવો છે. આજે સમગ્ર વિશ્વમાં ધર્મના નામે ધિક્કાર વધારે ફેલાવવામાં આવે છે ત્યારે દલાઈ લામા એક એવું વ્યક્તિત્વ છે, જે પ્રેમ, કરુણા અને માનવતાનો સંદેશ અસ્ખલિતપણે વહાવી રહ્યા છે. ધર્મને પોથીપંથી કે જડ પરંપરાવાદી બનાવવાને બદલે સતત વહેતી કરુણાની નદી જેવો રાખવા માટેની તેમની મથામણ જ સૌને તેમના પ્રત્યે માન ઉપજાવે છે. બુદ્ધનો ૭૪મો અવતાર ગણાતા દલાઈ લામાને આજે યાદ કરવાનું વિશેષ નિમિત્ત છે, તેમનો ૮૦મો જન્મદિવસ. આમ તો દલાઈ લામાનો જન્મદિવસ છઠ્ઠી જુલાઈએ આવશે, પરંતુ તિબેટિયન તારીખિયા અનુસાર પાંચમા ચંદ્ર માસનો પાંચમો દિવસ દલાઈ લામાનો જન્મદિન છે, જે આ વર્ષે ૨૧મી જૂને એટલે કે આજે છે. સમગ્ર વિશ્વમાં આજે આંતરરાષ્ટ્રીય યોગ દિવસની ઉજવણી થઈ રહી છે ત્યારે હંમેશાં પ્રસન્ન યોગમાં રાચતા સૌમ્ય સત્યાગ્રહી એવા દલાઈ લામાના જન્મદિવસે અનોખો સંયોગ રચી આપ્યો છે. મહાત્મા ગાંધીના વિચારોને અનુસરનારા દલાઈ લામાને પોતાના 'રાજપાટ' પડાવી લેનારા ચીન પ્રત્યે પણ સહેજેય કડવાશ નથી, ઊલટું તેઓ ચીનને એક મહાન દેશ ગણાવવાની ઉદારતા દાખવી શકે છે, એટલું જ નહીં ભારત-ચીનની દોસ્તીને દ્વેષરહિત દિલે આવકારી શકે છે. હા, ચીનમાં લોકશાહી વ્યવસ્થા હોવી જોઈએ અને દુનિયાના દેશોએ એ માટે મથવું જોઈએ, એવું આંતરરાષ્ટ્રીય મંચો પરથી કહેવાનું સાહસ દાખવવામાં તેઓ કદી પાછા પડતા નથી. દલાઈ લામા આજે બૌદ્ધધર્મીઓના જ નહીં કરોડો લોકોના આદર્શ-સન્માનનીય વ્યક્તિ છે. ટ્વિટર પર સૌથી લોકપ્રિય વ્યક્તિઓમાં દલાઈ લામાનો સમાવેશ થાય છે. એ જ બતાવે છે કે આજની યુવા પેઢીને તેમના વિચારો આકર્ષી રહ્યા છે. દલાઈ લામાના ૮૦મા જન્મદિનની ઉજવણીમાં આપણે ભલે ધર્મશાળા ન જઈ શકીએ, પરંંતુ તેમની ફિલસૂફી જાણીને હેપ્પી બર્થડે જરૂર મનાવી શકીએ. પ્રસન્નતા પર બેસ્ટસેલર પુસ્તકો લખનારા દલાઈ લામા દૃઢપણે માને છે કે, "ખુશ રહેવું આપણા જીવનનો ઉદ્દેશ છે." જોકે, ખુશી કે પ્રસન્નતા બાબતે તેઓ બહુ સ્પષ્ટ છે. "પ્રસન્નતા કંઈ રેડીમેઇડ મળતી ચીજ નથી, તે આપણાં પોતાનાં કાર્યોમાંથી જ સર્જાય છે." દલાઈ લામા ખુશીની ચાવી પણ આપે છે,  "તમે જો અન્યોનેે ખુશ જોવા માગતા હોવ તો કરુણાનો ભાવ રાખો. જો તમે પોતે પણ ખુશ રહેવા માગતા હોવ તોપણ કરુણાનો ભાવ રાખો." દલાઈ લામાની સમગ્ર ફિલસૂફી ભગવાન બૌદ્ધની કરુણા અને મહાત્મા ગાંધીના અહિંસાના સિદ્ધાંતના પાયા પર ઊભેલી જોવા મળે છે. તેઓ કહે છે, "બને ત્યાં સુધી દયાવાન બની રહો અને દયાવાન બની રહેવું હંમેશાં શક્ય છે." સંગઠિત ધર્મનાં દૂષણોથી વાકેફ દલાઈ લામા ખુદ ધર્મગુરુ હોવા છતાં બિન્ધાસ્તપણે કહી શકે છે, "તમે કોઈ એક વિશેષ શ્રદ્ધા કે ધર્મમાં આસ્થા રાખતા હોવ તો એ સારી વાત છે, બાકી તમે તેના વિના પણ જીવતા રહી શકો છો. આપણે ધર્મ અને ચિંતન વિના રહી શકીએ, માનવીય પ્રેમ વિના નહીં." તેમણે કહ્યું છે, "નથી મંદિરોની જરૂર કે નથી જટિલ તત્ત્વજ્ઞાાનની. મારું દિમાગ અને મારું દિલ મારાં મંદિરો છે અને મારી ફિલસૂફી છે - કરુણા." દુનિયાના ચોથા ક્રમના સૌથી મોટા ધર્મ એવા બૌદ્ધના ધર્મગુરુ હોવા છતાં દલાઈ લામા એમ નથી કહેતા કે મારો ધર્મ બૌદ્ધ છે, તેઓ કહે છે, "મારો ધર્મ બહુ સરળ છે,મારો ધર્મ કરુણા છે." દુનિયાના દરેક ધર્મ શાશ્વત માનવમૂલ્યોની જ વાત કરે છે, છતાં પણ દરેક ધર્મગુરુ માનવમૂલ્યોનો જ સંદેશ આપતા નથી. બધાય દલાઈ લામા જેવા થોડા હોય? કદાચ આજના વિશ્વની આ જ સૌથી મોટી કરુણતા છે!

__._,_.___

---

યાદની ગલીઓ - હરિશ્ચંદ્ર જોશી

મન થયું - ગૌરાંગ ઠાકર

વૈશાખ -કિરીટ ગોસ્વામી

you are your heaven

formula for love

what you think of me is none of my business!

God's Wife

ego

co-incidence

step outside

We, the invisible middle class-Pritish Nandy

  TOI BLOGS

We, the invisible middle class

Pritish Nandy

 

 

I was born in a middle class family. I will, in all probability, die in one. But the interesting thing is that, in between these decades, the Indian middle class itself has undergone a fascinating transformation. It is this change that so powerfully captures the way this nation has grown, altering our lives and histories, our language and our libraries.

 

 

As children, we were never really poor. Yes, my parents had no money. Nor did they have a home they could call their own. But that was not exactly unusual in those days. People rarely owned things. We were lucky. We had a radio. And some books collected over the years. My parents were teachers. Their idea of wealth was to see their children educated, doing decent jobs. I never completed my education but yes, all of us brothers did what we wanted to do. And if my parents were around today, they would have been happy to see the way we did it. We have homes now. We own cars, phones, TVs and, yes, most important, large collections of books and music. By their yardstick, we would be rich. But the goalposts have changed since. By today’s standards, we get by.

 

 

Being wealthy is a state of mind. I think I am rich because I can afford to buy the books I want to read, watch the movies I want to see, listen to the music I want to hear. I can travel when I want to, where I want to. I can see the world my parents never got to see. For they rarely travelled. I, on the other hand, go wherever the world invites me. And I see, feel, observe, experience many more things than my parents did because life has been more generous to me. It has given me more opportunities. I seize them with both hands and try to make the best out of them. Yes, I often fail. But sometimes I succeed and these occasional successes help me to escape the mundane everyday life of the average middle class Indian. That’s what enriches me. That’s the wealth I will leave behind for my children as my parents left me the wealth of their memories, the narratives about the India they grew up in. And, Oh yes, the books.

 

 

The middle class love stories. They love stories about hope and change. They love stories that empower them to live their lives better and enrich the society they live in. I may be living in Narendra Modi’s India, not very far from where Antilla towers, but I am proud to say I understand the darbari kannada better than I understand a debt mutual fund. Baba Amte will always remain a bigger hero for me than Sachin Tendulkar even though I love cricket. And even though I write this column on a laptop, I prefer writing personal letters by hand, using what is still quaintly described as a fountain pen. I still notice poor, homeless people on the street. I still feed stray animals and try to heal them when they are hurt. There are no beggars, no street dogs in my neighbourhood with whom I do not have an ongoing conversation just as I have with those who follow me on twitter. Wealth doesn’t impress me. But I envy those can find the time to do those wonderful things most middle class people do which no one talks about any more because good things are no longer part of popular discourse.

 

 

Yet it’s middle class India that sets the agenda for the future. The rich may impress the media. They can keep buying and selling companies. They can keep corrupting our politicians, defrauding our banks, grabbing our coal blocks and parking their money in Swiss banks. But India’s moral spine remains unbroken because the middle class still believes in justice, honesty, honour and pride in the values that they have inherited from their parents whoever they may have been. The heirlooms they live with are not crafted out of gold. They are crafted out of knowledge and wisdom and ideals. That is why wherever you look today, it is middle class India that is throwing up the real heroes of our time. Their agenda for change remains intact despite all the heartbreaks, all the disappointments we live with. And, I dare say, some of the shame.

 

So while I am, like most of you, impressed by what our Prime Minister keeps saying and all the reforms he has promised us in months to come, I would still like to believe that the India we will leave back for future generations must be as concerned about its art, its culture and its values as it is about its GDP growth and its budgetary deficit. Politics is not just the art of managing the economy. It is also about inspiring a nation and a people to discover where their true genius lies. I would like to believe it lies in our talent, in the values we have so tenaciously hung on to in a difficult and changing world where the discourse invariably focuses on what the rich demands or what the poor needs.

 

We, the middle class, go largely unnoticed. We are not rich enough to influence policy. We are not poor enough to be won over by free water or electricity. So we remain what we always were, invisible.

શૉપિંગ-મૉલમાં બેસણાં- હૉલ - અશોક દવે

 

 

Ashok Dave's Blog

 

મરનારો કે એના ઘરવાળાઓ આપણને પૂરતી તૈયાર કરવાના ટાઇમો ય આપતા નથી ને સવારે હજી તો ઊંઘમાંથી ઉઠયા હોઇએ ને, 'ડોહો ઉપડયો'ના સમાચાર વાંચીને અડધી કલાકમાં તૈયાર થઇ જવાનું. સવારની ક્રિયાઓ જલ્દીજલ્દી પતાવવી કોઇ ડાબા હાથનો ખેલ છે ? (ના. એ જમણા હાથનો ય ખેલ નથી : જવાબ પૂરો)

આપણે પુરુષો તો સમજ્યા કે દાઢી- બાઢીના આ બે ઘસરકા માર્યા કે ધોળા કપડાં પહેરીને તૈયાર, પણ આજે સ્ત્રીસશક્તિકરણના જમાનામાં બહેનો માટે એમ તૈયાર થવું કોઇ રમત છે ? છુટો ઊભો મૂકી દો, તો જમીન પર ટટ્ટાર ઊભો રહે એવી આર કરેલો કડક-કડક સાડલો, એની ઉપર છાંટવાનું પરફ્યૂમ, હૅવી નહિ તો લાઇટ મૅઇક- અપ અને ખાસ તો, ફ્રીજ બંધ કરીને, દૂધ ગરમ કરીને... છેલ્લે છેલ્લે એક વાર અરીસામાં સ્માઇલ સાથે બેસણામાં ઊભડક ઊભડક જઇ આવવું કોઇ રમત છે ?

આપણાવાળા એકનું બેસણું ગાંધીનગરમાં હોય, બીજાનું સ્વસ્તિક ચાર રસ્તે, ત્રીજાનું વળી પાલડી-ભઠ્ઠે... આપણે તો આ ઉંમરે, 'બેસણાં-બેસણાં' રમવા આયા હોઇએ, એવું લાગે ને કેટલે પહોંચી વળવું ? આ પધ્ધતિ એવી નથી કે, 'તમારા મધરનું બેસણું કાલને બદલે શુક્રવારે રાખો ને...! અમારે બે ધક્કા થાય એવું છે... આમે ય, અમારે નારણપુરાનો શુક્રવારનો ધક્કો તો છે જ !'

                                               આખો લેખ વાંચવા અહીં ક્લિક કરો

 

ચલો, એક ગીત ગાઓ - અશોક દવે

 

 

Ashok Dave's Blog

 

શૉલ ઓડીને મસ્તુભ'ઇ હાર્મોનિયમને અડીને બેસી રહેલા. એમનો ઉત્સાહ મ્હાંતો નહતો. મહાન રાજા પોરસને ધૂન ચઢેલી કે, સિકંદરના એક એક સૈનિકનો આજે ખાત્મો બોલાવી દઉં, એમ મસ્તુભ'ઇ ગાતા પહેલાં ઘણી કાતિલ નજરે વારાફરતી અમારા સહુ ઉપર જોઇ લેતા હતા કે, 'આજે નહિ છોડું.' બાલ્કનીના તાર ઉપર પ્લાસ્ટિકની ક્લિપો ભરાવેલા કપડાં નોકર એક પછી એક કાઢવા માંડે, એમ મસ્તુભ'ઇની ક્લિપ જેવી આંગળીઓ વડે હાર્મોનિયમમાંથી સૂરો કાઢવા માંડયા. મેહફીલમાં બેઠેલ દરેક વ્યક્તિ કાંઇ સંગીતની જાણકાર ન હોય, એમાં ગીત શરૂ કરતા પહેલા મસ્તુભ'ઇએ ઉંમરને આધિન બે-ત્રણ ખોંખારા ખાધા, એમાં તો 'ક્યા બ્બાત હૈ... 'વન મોર'... ને 'જીયો મેરે રાજ્જા'ની દાદ મળવા માંડી.

.... કોઇ બાલ્કનીમાં સિગારેટ પીવાના બહાને જતું રહ્યું, તો કોક લૉબીમાં અડધી રાત્રે મૉર્નિંગ વૉક લેવા નીકળી પડયું હતું. એક જણને તો ત્રણ જણે પકડીને બાલ્કનીમાંથી ઊંધો લટકાવ્યો ય ખરો... એની ભૂલ એટલી કે, એ એટલું જ બોલ્યો, 'કાકા ગાય છે સારૂં, નહિ ?' 

                             આખો લેખ વાંચવા અહીં ક્લિક કરો

ડોહા....હવે તમને હાંઇઠ થયા! -અશોક દવે

 

Ashok Dave's Blog

આપણો કૅસ હવે પતવા આવ્યો છે, એની નિશાનીઓ કઇ કઇ? 

માથાના વાળ ઉતરીને આંખોની ભ્રમર અને કાનમાંથી બહાર નીકળવા માંડે. 

બખોલમાં અંદર ૮-૧૦ દાંત ગાયબ હોય ને નવા નંખાવ્યા હોય, એ ફાવતા ન હોય! 

પગના અંગૂઠા અને આંગળાના નખ બૂટ ફાડીને બહાર આવે ત્યાં સુધી કાપવા માટે નીચા વળાતું ન હોય! 

હજી ઉંમર થઇ નથી, એ બતાવવા માથે વાળ ઉપર કાળી ઝમ્મ જેવી ડાઇઓ એવી લગાવી હોય કે, લિસોટા કપાળની ચામડી સુધી ઉતરી આવ્યા હોય!  

 અને બધાથી ઉપર.... 

વાઇફો સાલી આપણી જેમ જ સાઇઠે પહોંચી હોય છતાં ૬૦ની ''લાગતી'' ન હોય, એમાં એને લઇને બહાર નીકળવામાં ય જોખમ! સામે આપણાંથી ય કોક વધારે ઘરડું મળે, તો આપણને બતાડીને વાઇફને સીધો સવાલ પૂછે, 

''અલી, તારા બાપુને લઇને નીકળી છો...? જરા હંભાળજે... ડોહા ક્યાંક ગોથું-બોથું ખાઇ ન જાય!''

તારી ભલી થાય ચમના... તું એમ ના બોલ્યો કે, ''આ તારો બાબો છે, અલી?'' 

                        આખો લેખ વાંચવા અહીં ક્લિક કરો

HOLY

real responsibility

ordinary

LOVE & AWARENESS

pure journey

Emptiness

You alone are responsible

meaningful Life

LOVE

We All Are Connected

चाल भेगा थयीऐ

चाल भेगा थयीऐ,
बधी चिंता बाजु ऐ मुक,

चहेरो रुबरू जोइये,
Facebook बाजु ए मुक,

मन थि like करिऐ,
अन्गुठो बाजू ए मुक,

पाथरी छे मस्त चट्टाई,
Status बाजु ए मुक,

Friend तो तु पहेले थी ज छे,
request  बाजू  ऐ मुक,

सुख दुख download करिऐ,
application बाजू ऐ मुक,

दिल थि जोडायेला छे दिल ना तार,
आ "नेट-फेट" बाजू ऐ मुक,

आ सिज़न नी काची केरी ओ bite करीऐ
आ megabite बाजु ऐ मुक,

औटोरिचार्ज थाय छे सम्बन्धो,
आ charger बाजू ए मुक,

दिल खोलवा मित्रो जोइ ऐ,
आ password बाजू ऐ मुक,

चाल भेगा थयिऐ,
बधी चिंता बाजू ऐ मुक...!!����

life in mobi World....

Totality

Peace with others

True Hoppiness

Walk On!

Strength

Darkness

Miracle

બડી બેચેન રહતી હૈં કિતાબેં- અભિમન્યુ મોદી

​ટિન્ડરબોક્સ- અભિમન્યુ મોદી  ગુલઝારની આ પ્રખ્યાત નઝમ કોન્સન્ટ્રેશનથી વાંચો. કિતાબેં ઝાંકતી હૈ બંદ અલમારી કે શીશોં સે બડી હસરત સે તકતી હૈ મહિનોં અબ મુલાકાતે નહીં હોતી જો શામે ઉનકી સોબત મેં કટા કરતી થી, અબ અક્સર ગુઝર જાતી હૈ કમ્પ્યૂટર કે પરદો પર, બડી બેચેન રહતી હૈં કિતાબેં ઉન્હેં અબ નીંદ મેં ચલને કી આદત હો ગઈ હૈૈ. ઝબાં પર જાયકા આતા થા, જો સફા પલટને કા, અબ ઉંગલી ક્લિક કરને સે બસ એક ઝબકી ગુઝરતી હૈ. બહોત કુછ તહ-બ-તહ ખૂલતા ચલા જાતા હૈ પરદે પર કિતાબોં સે જો ઝ્યાદતી રાબતા થા વો કટ ગયા હૈ. કભી સીને પે રખ કે લેટ જાતે થે, કભી ગોદી મેં લેતે થે, કભી ઘૂટનોં કો અપને રહલ કી સુરત બના કર, નીમ સજદે મેં પઢા કરતે થે, છુતે થે ઝભી સે વો સારા ઇલ્મ તો મિલતા રહેેગા આઇંદા ભી, મગર વો જો કિતાબોં મેં મિલા કરતે થે સુખે ફૂલ ઔર મહકે હુએ રુક્કે, કિતાબે માંગને ગીરને ઉઠાને કે બહાને રિસ્તે બનતે થે ઉનકા ક્યા હોગા. આહા, આફરિન. બુકનું પેજ ફેરવવા માટે હોઠે આંગળી અડાડીયે અને એનો જે જાયકો આવે અને એની મજા આંગળીથી ક્લિકમાં મળવાની? ચોરીછૂપીથી જોઈ રહેતી કોઈ આંખો સાથે બે-ત્રણ પુસ્તકોની લેવડદેવડ વીસ-ત્રીસ પેઢીઓના ફોર્મેશનમાં પરિણમે! બુકની તાકાત તો જુવો! પુસ્તકચોરો ગયા અને હાર્ડ બાઉન્ડ પુસ્તકો પણ ધીમી તો ધીમી, પણ ઓટમાં છે. એની ભરતીનો જમાનો ગયો. સદીઓ વીતતી ગઈ. મનુષ્યને ગુફાચિત્રો દોરવામાં ફાવટ આવી ગઈ. ચિત્રો નાનાં થતાં ગયાં અને સરવાળે અક્ષરોમાં પલટાયાં. પેપીરસની છાલમાં પુસ્તકનો નાજુક જન્મ થયો. જમાનાઓ બદલાયા, સદીઓ પટકાતી ગઈ. સમય છૂટતો ગયો. જાતિઓ વિલોપ થઈ, અસ્તિત્વમાં આવી, પણ પુસ્તકો અડીખમ રહ્યાં. ના, એમ નહીં, પુસ્તકો જ આખા વિશ્વની કાયાપલટનું નિમિત્ત અને સબૂત બનતાં રહ્યાં. બ્રિટનથી બાર્બાડોસા અને સિંધથી સુદાન સુધી, રૂસથી રોમાનિયા અને પનામાથી પંજાબ સુધી પુસ્તકો રાજ કરતાં આવ્યાં છે, કર્યું છે. આખેઆખી સંસ્કૃતિને પલોટી છે, બુકે તો દરેક દેશના ઇતિહાસને સાચવીને બતાવ્યો છે. માણસને જીવવા માટેની સૌથી મહત્ત્વની અને પાયાની જરૂરિયાત જો રોટી, કપડાં અને મકાન જ ગણાતી હોય તો આપણા અને આદિમાનવો-પ્રાણીઓમાં ફર્ક શું? આપણે બીજા જીવો કરતાં કઈ બાબતે જુદા પડીએ છીએ? બુદ્ધિથી અને બુદ્ધિનું એક્સટેશન કમ એક્સપ્રેશન એટલે બુક્સ, પુસ્તકો. પુસ્તકોએ હાલના બુદ્ધિચાતુર્યથી ભરપૂર માણસ બનવાની પ્રોસેસ-ઉત્ક્રાંતિમાં જે પ્રત્યક્ષ અને પરોક્ષ ડાયનોસોરે-ફાળો આપ્યો છે એ બદલાતા જતા DNA પણ નથી આપ્યો. શબ્દો જ બોલવા, સાંભળવા, જોવા, વર્ણન કરવાનું ડેવલપ કરતાં ગયા અને આપણે ભગવાન, દેવો, દાનવો, મહાભારત, રામાયણ, ઓડીસી, બાઇબલ, કુરાન જેવી મહાગાથાઓ કે ધર્મગ્રંથો પણ પુસ્તકના રૂપમાં જોયા. પુસ્તક ન હોત તો ભગવાન મળત? આ બધી વાત આજે કરવાનું એટલા માટે થયું કે આવતી કાલે વર્લ્ડ બુક-ડે છે અને ઇલેક્ટ્રોનિક વાવાઝોડા સામે પુસ્તકોનો ગઢ હવે અડીખમ નથી દેેખાતો. માટે આવતી કાલના 'વર્લ્ડ બુક એન્ડ કોપીરાઇટ ડે' નિમિત્તે જોરશોરથી ચિલ્લાવું પડે છે કે સારી બુક્સ વાંચો. પુસ્તકોને થોડાં તો પોતીકાં બનાવો. લાઇબે્રરીની ખાલી હવા ટચસ્ક્રીન સામે હાર માનતી જાય છે. વાંચવાનું છાપાંની હેડલાઇન, કોલેજ, ક્લાસીસના મટીરિયલ, લીથા, બેન્કની પાસબુક, બિઝનેસ ચેનલના શેરના આંકડા અને વોટ્સ એપિયન સુપરફિશિયલ મેસેજ પૂરતું મહદંશે સીમિત થઈ ગયું છે અને તેને વાંચવાનું કહી શકાય, વાંચન નહીં. વાંચન અને સારા, લાંબા, ખુશખુશાલ, સ્વસ્થ જીવનને સીધો સંબંધ છે એવું ફક્ત વિજ્ઞાાન જ નહીં, ઇતિહાસ પણ કહે છે. માટે વિરાટવાચકો, તમે આ લેખ અહીં સુધી વાંચ્યો હોય મતલબ તમે સાવ નથી વાંચતા એવું તો નથી જ, પણ જોઈએ એવું અને હોવું જોઈએ એટલું પણ નથી વંચાતું. માટે, વેકેશન પડી ગયું છે. ઉનાળો અને કેરી ફુલ ફોર્મમાં છે. ત્યાં સુધી એટલું વિચારો કે તકિયા નીચે મોબાઇલ મૂકીને સૂઈ જતાં આપણે છેલ્લે ક્યારે છાતી ઉપર બુક રાખી ચાલુ લાઇટે સૂઈ ગયાનું યાદ છે?